Ik denk eerlijk gezegd dat ik de grootste vrouwelijke redder van Nederland was. En soms nog ben. Het graag goed willen doen. Bang om het fout te doen. Nooit goed geweten hebben wat ik zelf wilde. De verwachtingen en de eisen van de ander waren vaak de maatstaf voor mijn gedrag. Aanpassen kon ik als de beste. Met een burn-out, overspannenheid en moeizame relaties tot gevolg.

Oorzaak? Het zullen deels de genen zijn maar het overlijden van mijn broer is een belangrijke trigger geweest. Ik was acht jaar. Het (stille) verdriet binnen ons gezin was groot. Vanaf dat moment nam ik mij als kind één ding voor: ervoor zorgen dat mijn ouders nooit meer zo’n verdriet zouden voelen. Ik ging mij verantwoordelijk voelen voor hun geluk en wilde ze nooit meer teleurstellen. De perfecte dochter was geboren.

Het goed willen doen voor alles en iedereen, met de hunkering naar waardering, werd mijn drijfveer. Dit gedrag verplaatste zich ook naar mijn vrienden, mijn liefdesleven, mijn werk, mijn collega’s. Afwijzing was één van de ergste dingen die mij kon overkomen. En dat is hard werken. Ik leefde een leven dat niet van mij was, en rolde vaak van het ene in het andere gedoe. Met hulp van de nodige therapie, van psychoanalyse, cognitieve gedragstherapie, groepstherapie tot allerlei vormen van coaching en emotioneel lichaamswerk. Soms hielp het, soms niet. Eerlijk gezegd vaker niet dan wel. Dat pad heb ik zelf moeten ontdekken en dat maakt dat ik de coaching geef die ik nu geef. Waarin ik geloof en weet dat het de ander verder brengt.